Grunberg, Arnon | Hardback | 31-08-2021 | 9789038810195

In een gebed dat geen gebed is, een bekentenis die geen bekentenis is, een liefdesbrief, nee, een verlaat antwoord op een liefdesbrief, vertelt Zelda (26) over haar leven als lokeend in dienst van een jeugdbende, als drager van eigen en andermans geheimen. En over de rest van haar leven, dat begon nadat ze haar vader op haar zestiende beloofde niet vroegtijdig te zullen sterven.

Een verloren opschrijfboekje (toeval? noodlot?) voert haar naar de acteur Jona (tweevoudig winnaar van de Louis d’Or). Met hem en een Zweedse cowboy zonder cowboyhoed reist ze naar Taormina, volgens Jona het betere decor voor het geluk. Onder de Siciliaanse sinaasappelbomen leven Zelda, Jona en de Zweed alsof het bestaan een verhaal is waaraan je je moet overgeven.

Maar vroeg of laat haalt het verleden je in, blijkt het levendiger dan het heden, blijkt de waarheid sneller dan alle kleine en grote leugens. Of niet? Wat als het verleden je nooit inhaalt? Als je voor altijd moet leven met je verzinsels?

De dood in Taormina is een roman over rechtvaardigheid en liefde, over vergiffenis en pragmatisme, acteren en oprechtheid, en over de vraag of datgene waarvoor je leeft ook datgene is waarvoor je bereid bent te sterven.

‘Soepel raken we verzeild in het altijd herkenbare Grunberg-universum. De personages boeien, hun hoogstpersoonlijke logica voelt kloppend, de zinnen vloeien, de aforismen zijn spits, hoofdstukken eindigen met lekkere cliffhangers. Je wilt mee in dit universum, met Zelda ? het is een pageturner.’ ? NRC Handelsblad ????

‘Classic Grunberg.’ ? De Volkskrant ????

‘Arnon Grunberg op zijn best. Sommige schrijvers weten hun personages in één of twee zinnen tot leven te brengen. Grunberg gaat een stap verder: hij laat je in één of twee zinnen van hen houden, hoe onmogelijk ze vaak ook zijn. Hij combineert die onvergetelijke personages met een schijnbaar onnadrukkelijke plot, waarvan je pas in het slot beseft hoe slim hij in elkaar zit, verrassend en totaal vanzelfsprekend tegelijk, speels en sterk doordacht.’ ? Het Parool & De Morgen

‘Het is onbetwist weer virtuoos geschreven, in de stijl die alleen Arnon Grunberg beheerst, een mengeling van ironie, absurdisme en een inktzwart wereldbeeld.’ ? Noordhollands Dagblad

‘Vintage Grunberg.’ ? De Groene Amsterdammer